เด็กวัยประถม ทั้งเรียนหนัก ทั้งกิจกรรมเยอะ ก็ทำให้เครียดได้

ในโลกยุคใหม่ที่เต็มไปด้วยการแข่งขัน เรามักจะเห็นภาพเด็กๆ ในวัยประถมแบกกระเป๋าใบโตที่อัดแน่นไปด้วยหนังสือเรียนและสมุดการบ้านมากมาย พวกเขาต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปโรงเรียน เลิกเรียนแล้วก็ต้องไปเรียนพิเศษต่อ ไม่ว่าจะเป็นวิชาคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ ภาษาอังกฤษ หรือแม้กระทั่งการเรียนดนตรี กีฬา ศิลปะ เพื่อเสริมทักษะและเพิ่มโอกาสในอนาคต ทำให้ตารางชีวิตของเด็กๆ ในปัจจุบันแน่นยิ่งกว่าผู้ใหญ่บางคนเสียอีก สังคมมักคาดหวังให้เด็กๆ เก่งรอบด้าน ไม่ใช่แค่ผลการเรียนดี แต่ต้องมีกิจกรรมเด่นด้วย ทั้งการเข้าร่วมแข่งขันทางวิชาการ การเป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งกีฬา หรือแม้แต่การแสดงความสามารถพิเศษต่างๆ สิ่งเหล่านี้กลายเป็นภาระที่หนักอึ้งบนบ่าเล็กๆ ของพวกเขาโดยไม่รู้ตัว ความกดดันจากผู้ปกครอง ครู และเพื่อนฝูง ทำให้เด็กๆ รู้สึกว่าพวกเขาต้อง 'สมบูรณ์แบบ' อยู่เสมอ

เมื่อความเครียดสะสมมากขึ้นเรื่อยๆ เด็กๆ อาจแสดงออกด้วยพฤติกรรมต่างๆ ที่ผู้ใหญ่มองข้ามไป เช่น มีอาการปวดหัว ปวดท้องบ่อยๆ โดยไม่ทราบสาเหตุ มีอารมณ์หงุดหงิดง่ายกว่าปกติ หรือบางทีก็ซึมเศ้า เก็บตัว ไม่อยากไปโรงเรียน พฤติกรรมเหล่านี้ไม่ใช่แค่ 'อาการงอแง' แต่เป็นสัญญาณเตือนภัยที่บอกว่าจิตใจของพวกเขากำลังอ่อนล้าและต้องการการพักผ่อนอย่างเร่งด่วน บางครั้งเด็กๆ อาจไม่กล้าบอกความรู้สึกที่แท้จริง เพราะกลัวจะทำให้ผู้ปกครองผิดหวัง หรือกลัวจะถูกมองว่าไม่เก่ง ไม่สู้ ทำให้พวกเขาต้องเก็บความรู้สึกเหล่านั้นไว้ข้างในเพียงลำพัง ยิ่งนานวันเข้า ความเครียดก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้นจนกลายเป็นปัญหาทางสุขภาพจิตที่รุนแรงได้ในอนาคต ผู้ปกครองและคุณครูมีบทบาทสำคัญอย่างยิ่งในการช่วยลดความเครียดให้กับเด็กๆ สิ่งแรกที่ควรทำคือ การรับฟังอย่างเปิดใจ ลองใช้เวลาพูดคุยกับลูกหรือนักเรียนอย่างสม่ำเสมอ ถามไถ่ถึงความรู้สึกในแต่ละวัน ไม่ใช่แค่ถามว่า 'วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง' แต่ควรเจาะลึกไปถึงอารมณ์ความรู้สึกของพวกเขาด้วย เช่น 'วันนี้มีอะไรที่ไม่สบายใจไหม' หรือ 'มีอะไรที่อยากจะเล่าให้พ่อแม่ฟังหรือเปล่า' การได้รับฟังจะช่วยให้เด็กๆ รู้สึกว่าพวกเขามีที่พึ่งและมีคนพร้อมที่จะเข้าใจ เด็กๆที่เรียนใน international middle schools ส่วนมากจะมีกิจกรรมให้เลือกในสิ่งที่ชอบและสนใจทำ นอกจากนี้ การ ลดความคาดหวังที่เกินจริง ก็เป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่ง ลองมองข้ามเกรดเฉลี่ยที่สูงลิ่วหรือรางวัลจากการแข่งขันต่างๆ ไปบ้าง แล้วหันมาชื่นชมความพยายามและความตั้งใจของพวกเขาแทน บอกให้พวกเขารู้ว่า 'ไม่เป็นไรถ้าจะผิดพลาด' และ 'ไม่จำเป็นต้องเก่งที่สุดในทุกเรื่อง' การยอมรับในตัวตนของเด็กๆ จะช่วยลดความกดดันและทำให้พวกเขารู้สึกมีคุณค่าในตัวเองมากขึ้น การจัดสรรเวลาให้เด็กๆ ได้มี ช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนที่แท้จริง ก็เป็นสิ่งสำคัญ ควรมีเวลาว่างที่พวกเขาจะได้เล่น ได้ทำในสิ่งที่ชอบโดยไม่มีเงื่อนไข ไม่ต้องมีเป้าหมาย ไม่ต้องมีคำว่า 'ต้องทำให้ได้' เป็นเวลาที่สมองและจิตใจของพวกเขาจะได้หยุดพักและฟื้นฟูอย่างเต็มที่